Przegląd interpretacji podatkowych dotyczących PIT – grudzień 2017

Przegląd interpretacji podatkowych z grudnia 2017 r. przynosi odpowiedzi m.in. na takie pytania jak:

  • czy sfinansowanie pracownikowi kosztów studiów rodzi po jego stronie przychód, który może być wyłączony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o PIT?
  • czy można uwzględniać kwotę zmniejszającą podatek w przypadku byłego pracownika?
  • czy i jak wykazywać korektę składki na ubezpieczenie zdrowotne w informacji PIT-11?
  • jak stosować zwolnienie z podatku wartości sfinansowanych przez świadczeń na rzecz pracownika z tytułu zakwaterowania?
  • jakie są skutki podatkowe umorzenia pożyczki z zfśs?

Zestawienie interpretacji (aby przejść do konkretnego zagadnienia wystarczy kliknąć w jeden z poniższych odnośników):

Czy sfinansowanie pracownikowi kosztów studiów rodzi po jego stronie przychód, który może być wyłączony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o PIT?

Jakie są reguły stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiąc, w którym dochód pracownika przekroczył kwotę 85 528 zł oraz gdy pracownik złożył płatnikowi oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów?

Czy można uwzględniać kwotę zmniejszającą podatek w przypadku byłego pracownika?

Zasady zwolnienia z podatku dopłat do różnych form wypoczynku dzieci, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Czy wartość zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne (w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika) opłaconych przez zakład pracy stanowi przychód?

Czy i jak wykazywać korektę składki na ubezpieczenie zdrowotne w informacji PIT-11?

Jak stosować zwolnienie z podatku wartości sfinansowanych przez świadczeń na rzecz pracownika z tytułu zakwaterowania?

Jakie są obowiązki podatkowe płatnika w związku z zawarciem umowy o zarządzanie?

Czy nieodpłatne lub częściowo odpłatne posiłki w formie bufetu dostępnego dla pracowników są dla nich przychodem?

Jak podatkowo rozliczać zasiłki na zagospodarowanie i osiedlenie się w miejscu relokacji na terytorium kraju?

Jakie są obowiązki płatnika odnośnie wystawienia informacji PIT-11 i deklaracji PIT-4R w związku z likwidacją gimnazjum?

Jakie są skutki podatkowe umorzenia pożyczki z zfśs?

 

 

 

Data wydania interpretacji: 01-12-2017

Sygnatura: 0111-KDIB2-3.4011.232.2017.1.MK

Czy sfinansowanie pracownikowi kosztów studiów rodzi po jego stronie przychód, który może być wyłączony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o PIT?

 

„(…) na mocy art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych, z wyjątkiem wynagrodzeń otrzymywanych za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy oraz za czas urlopu szkoleniowego.

 Z powyższego wynika, że warunkiem zastosowania zwolnienia, jest aby świadczenie to zostało przyznane pracownikowi, zgodnie z odrębnymi przepisami. Do odrębnych przepisów należy zaliczyć ustawę z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (…), która w art. 1031 – 1036 reguluje kwestie dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych pracowników.

W myśl art. 1031 § 1 ww. ustawy przez podnoszenie kwalifikacji zawodowych rozumie się zdobywanie lub uzupełnianie wiedzy i umiejętności przez pracownika, z inicjatywy pracodawcy albo za jego zgodą.

 Stosownie do art. 1031 § 2 Kodeksu pracy, pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe przysługują:

  • urlop szkoleniowy;
  • zwolnienie z całości lub części dnia pracy, na czas niezbędny, by punktualnie przybyć na obowiązkowe zajęcia oraz na czas ich trwania.

Przy czym, za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnienia z całości lub części dnia pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia (1031 § 3 Kodeksu pracy).

 Pracodawca może przyznać pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe dodatkowe świadczenia, w szczególności pokryć opłaty za kształcenie, przejazd, podręczniki i zakwaterowanie (art. 1033 Kodeksu pracy).

 W myśl art. 1034 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca zawiera z pracownikiem podnoszącym kwalifikacje zawodowe umowę określającą wzajemne prawa i obowiązki stron. Umowę zawiera się na piśmie. Pracodawca nie ma obowiązku zawarcia umowy, jeżeli nie zamierza zobowiązać pracownika do pozostawania w zatrudnieniu po ukończeniu podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 1034 § 3 Kodeksu pracy).

 Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni świadczy usługi księgowe oraz usługi wycen na rzecz podmiotów zagranicznych. Wnioskodawczyni zatrudnia pracownika na stanowisku Estimator/Kosztorystant na podstawie umowy o pracę zawartej na czas nieoznaczony. Zakres obowiązków pracownika obejmuje m.in. wycenę projektów oraz określanie niezbędnych do wykorzystania przy projektach zasobów ludzkich, materiałów oraz zaangażowanych dostawców i podwykonawców. W celu podniesienia kwalifikacji zawodowych pracownika, które są wskazane na zajmowanym przez niego stanowisku oraz prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawczyni zawarła z pracownikiem aneks do umowy o pracę, w którym spisano prawa i obowiązki pracodawcy i pracownika. Pracodawca zobowiązał się do pokrycia pracownikowi kosztów studiów niestacjonarnych licencjackich na kierunku elektrotechnika na uczelni. Usługi świadczone przez Wnioskodawczynię wymagają specjalistycznej wiedzy i w związku z tym pracodawca oczekuje od pracownika uzyskania w toku studiów niezbędnej, pogłębionej wiedzy i znajomości tematu, aby pracownik mógł właściwie wypełniać swoje zadania. W programie studiów znajdują się przedmioty dotyczące obszarów, w których pracownik dokonuje obecnie estymacji w ramach swoich obowiązków pracowniczych.

 Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że koszty studiów jakie Wnioskodawczyni zamierza ponieść – zgodnie z przepisami Kodeksu pracy – na podniesienie kwalifikacji zawodowych pracownika, stanowić będą jego przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, korzystający ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 90 ww. ustawy. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 01-12-2017

Sygnatura: 0113-KDIPT3.4011.292.2017.2.JR

Jakie są reguły stosowania kwoty zmniejszającej zaliczkę na podatek za miesiąc, w którym dochód pracownika przekroczył kwotę 85 528 zł oraz gdy pracownik złożył płatnikowi oświadczenie o zamiarze wspólnego opodatkowania dochodów?

 

„(…) Stosownie do treści art. 32 ust. 1a ww. ustawy – w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 29 listopada 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 1926) i obowiązującym począwszy od 1 stycznia 2017 r. – jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu:

 dochody podatnika nie przekroczą górnej granicy pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej – zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1;

  • dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższym przedziale skali, zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

 Płatnicy, którym podatnik złożył oświadczenie wymienione w ust. 1a, pobierają zaliczki według zasad określonych w ust. 1a pkt 1 i 2 począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostało złożone oświadczenie (art. 32 ust. 1b cyt. ustawy).

 Ponadto zgodnie z art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zaliczkę obliczoną w sposób określony w ust. 1 pkt 1, ust. 1a i 2 pomniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, o której mowa w art. 27 ust. 1b pkt 1, jeżeli pracownik przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym złoży zakładowi pracy oświadczenie według ustalonego wzoru, w którym stwierdzi, że:

 nie otrzymuje emerytury lub renty za pośrednictwem płatnika;

  • nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną;
  • nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ust. 3;
  • nie otrzymuje świadczeń pieniężnych wypłacanych z Funduszu Pracy lub z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;
  • ten zakład pracy jest właściwy do stosowania tego zmniejszenia.

 Przy czym art. 27 ust. 1b ww. ustawy stanowi, że przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy:

  •  w przypadku podatników, których dochody nie przekroczą kwoty stanowiącej górnej granicy pierwszego przedziału skali określonej w ust. 1 – kwota zmniejszająca podatek, o której mowa w ust. 1, wynosi 556 zł 2 gr rocznie;
  • w przypadku podatników, których dochody przekroczą kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali określonej w ust. 1 – zaliczki nie pomniejsza się o kwotę zmniejszającą podatek, o której mowa w pkt 1.

 Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, w miesiącu lipcu i sierpniu do płatnika wpłynęły oświadczenia od 3 pracowników, którzy złożyli je w celu zastosowania przez Wnioskodawcę ulgowego sposobu obliczania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy według art. 32 ust. 1a. Płatnik jest jednocześnie w posiadaniu prawidłowo złożonych oświadczeń tych pracowników wynikających z art. 32 ust. 3 (PIT-2).

 Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz zacytowane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, że w sprawie stosowania 1/12 kwoty zmniejszającej podatek unormowanie zawarte w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych regulujące obowiązki płatnika (zakładu pracy), należy traktować jako rozwiązania szczególne w stosunku do określonych w art. 27 tej ustawy.

 Art. 32 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy obliguje płatnika, którego podatnik poinformował o zamiarze opodatkowania rocznych dochodów, które przekroczą próg 85 528 zł łącznie z małżonkiem bądź w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dzieci – do pobierania zaliczek na podatek według stawki 18%.

 Natomiast kwestię stosowania przez płatnia 1/12 kwoty zmniejszającej podatek reguluje art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nakłada na płatnika obowiązek zmniejszenia zaliczki obliczonej m.in. w sposób określony w ust. 1a o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, pod warunkiem złożenia przez podatnika oświadczenia PIT-2.

 Zatem, od dnia 1 stycznia 2017 r. – w przypadku podatnika, który złożył płatnikowi oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PIT-2) oraz oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (o wyborze sposobu opodatkowania dochodów łącznie z małżonkiem bądź w sposób przewidziany dla osoby samotnie wychowującej dziecko), Wnioskodawca, jako płatnik, powinien pomniejszać zaliczki na podatek (z tytułu złożonego oświadczenia PIT-2) o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek nawet w sytuacji, gdy dochód podatnika przekroczy kwotę 85 528 zł.

 Reasumując, Wnioskodawca jako płatnik, obliczając zaliczkę na podatek dochodowy zarówno za miesiąc, w którym dochód pracownika przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, jak i w miesiącach następnych winien pomniejszać zaliczkę o kwotę zmniejszającą podatek. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 01-12-2017

Sygnatura: 0114-KDIP3-2.4011.302.2017.1.AK1

Czy można uwzględniać kwotę zmniejszającą podatek w przypadku byłego pracownika?

 

„(…) Za pracownika w rozumieniu ustawy (o PIT – przypis red.) uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 (…)).

 Zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.

 Należy wskazać, że ustawodawca w przepisie art. 32 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie użył pojęcia pracownik, a podatnik. Istotne jest, aby w chwili wypłaty wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy nadal były spełnione warunki, od których ustawodawca uzależnia prawo do zmniejszenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

 Należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że jeżeli nie doszło do zmian stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia określonego w art. 32 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to sam fakt ustania stosunku pracy powodujący, że strony tego stosunku przestają być dla siebie „pracownikiem” i „zakładem pracy” nie oznacza, że płatnik traci uprawnienie do pomniejszenia zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek od wypłaconego wynagrodzenia i innych świadczeń wynikających z umowy o pracę obowiązującej przed rozwiązaniem stosunku pracy, bowiem płatnik nadal wypłaca wynagrodzenie czy inne świadczenia z tytułu stosunku pracy, a więc jako zakład pracy. Sam fakt ustania stosunku pracy nie powoduje, że wygasa zobowiązanie pracodawcy do zmniejszania zaliczki o 1/12 kwoty zmniejszającej podatek wynikające ze złożonego przez pracownika PIT-2.

 Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, należy wskazać, że Wnioskodawca może stosować 1/12 kwoty zmniejszającej podatek przy obliczaniu zaliczki z tytułu świadczeń ze stosunku pracy wypłaconych pracownikowi po rozwiązaniu z nim stosunku pracy, jeżeli pracownik złożył w odpowiednim czasie oświadczenie PIT-2 i nie powiadomił płatnika o zmianie stanu faktycznego wynikającego z tego oświadczenia. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 11-12-2017

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.338.2017.1.BK

Zasady zwolnienia z podatku dopłat do różnych form wypoczynku dzieci, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

 

„(…) wymienione przez ustawodawcę w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formy wypoczynku w postaci wczasów, kolonii, zimowisk mają na celu uwypuklenie warunku uczestnictwa w formach wypoczynku zorganizowanego przez uprawnione podmioty. Intencją ustawodawcy jest bowiem wyłączenie z zakresu przedmiotowego zwolnienia dopłat do niezorganizowanych form wypoczynku, takich na przykład jak wczasy potocznie nazywane „pod gruszą”.

 W przepisach prawa podatkowego nie zostało zdefiniowane pojęcie „wypoczynku”, dlatego też należy odnieść się do definicji zawartej w ustawie z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (…) Zgodnie z art. 92a ust. 1 ww. ustawy, ilekroć w art. 92b-92t i art. 96a jest mowa o wypoczynku należy przez to rozumieć wypoczynek organizowany dla dzieci i młodzieży w celach rekreacyjnych lub regeneracji sił fizycznych i psychicznych, połączony ze szkoleniem lub pogłębianiem wiedzy, rozwijaniem zainteresowań, uzdolnień lub kompetencji społecznych dzieci i młodzieży, trwający nieprzerwanie co najmniej 2 dni, w czasie ferii letnich i zimowych oraz wiosennej i zimowej przerwy świątecznej, w kraju lub za granicą, w szczególności w formie kolonii, półkolonii, zimowiska, obozu i biwaku.

 Z kolei zgodnie z Multimedialnym szkolnym słownikiem języka polskiego PWN, pod pojęciem wypoczynku należy rozumieć:

 wczasy, czyli wypoczynek, którego organizatorzy za opłatą zapewniają noclegi, wyżywienie, a niekiedy także rozrywki,

  • kolonie, czyli zorganizowany pobyt wypoczynkowy dzieci i młodzieży szkolnej w czasie wakacji poza miejscem stałego zamieszkania,
  • obóz, czyli forma zorganizowanego wypoczynku grupy ludzi, połączona z uprawianiem sportu, nauką czegoś,
  • zimowisko, czyli zorganizowany wyjazd wypoczynkowy dla dzieci w czasie ferii zimowych,
  • wycieczka, czyli wędrówka lub wyjazd w celach turystycznych.

 Natomiast półkolonie i półzimowisko to forma zespołowego wypoczynku dla dzieci w miejscu ich zamieszkania, organizowana najczęściej przez szkoły, domy kultury lub prywatne placówki w czasie wakacji lub ferii zimowych. W ciągu dnia dzieci mają zorganizowane przeróżne zajęcia edukacyjne, aktywnie spędzają czas, są pod stałą opieką, mają zapewnione wyżywienie – tak jak na zimowisku czy kolonii – jednak po południu są odbierane przez rodziców i wracają do domu. Do form wypoczynku dziecka, których dofinansowanie może zostać zwolnione z podatku zaliczyć można zatem także półkolonie i półzimowiska. Dla zwolnienia podatkowego nie ma bowiem znaczenia, że półkolonie, czy też półzimowiska nie zostały wprost wymienione wśród form wypoczynku wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

 Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Miejska Biblioteka Publiczna dofinansuje zorganizowane formy wypoczynku dzieci pracowników ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W Regulaminie ZFŚS MBP widnieje następujący zapis:

 „Środki funduszu przeznaczone są na finansowanie świadczeń i dopłat związanych z:

  • Wypoczynkiem w formie:

zorganizowanego (przez podmioty prowadzące działalność w tym zakresie) wypoczynku dzieci i młodzieży do lat 18, w kraju i za granicą, w formie m.in. kolonii, obozów, zimowisk wczasów, rajdów, spływów, wycieczek ( w przypadku wycieczek dopłata podlega opodatkowaniu),

zorganizowanego wypoczynku pracowników w kraju i za granicą zakupionego indywidualnie przez osoby uprawnione (m.in. wczasy pracownicze, profilaktyczno-lecznicze, wycieczki i wczasy turystyczno-krajoznawcze),

wypoczynku pracowników organizowanego we własnym zakresie w kraju i za granicą.

  • Pomocą materialną w formie finansowej i rzeczowej.
  • Działalnością kulturalno-oświatową.
  • Działalnością sportowo-rekreacyjną i turystyczną”.

 Oprócz przykładowych ww. form wypoczynku wymienionych w Regulaminie ZFŚS MBP dofinansowuje również półkolonie i półzimowiska.

 Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy Wnioskodawca dopłaca ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych do wypoczynku dzieci i młodzieży w wieku do lat 18, zorganizowanego w formie półkolonii lub półzimowiska przez podmiot uprawniony do organizowania i prowadzenia działalności w tym zakresie, dopłaty te korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

 Reasumując, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż do dopłaty do półkolonii, półzimowiska jako jednej z form wypoczynku zorganizowanego dla dzieci do lat 18 – pomimo, że nie jest enumeratywnie wymieniona przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 78 ustawy można zastosować przedmiotowe zwolnienie od podatku dochodowego.

 W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe. (…)”

 

 

 

Data wydania interpretacji: 08-12-2017

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.324.2017.1.HD

Czy wartość zaległych składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne (w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika) opłaconych przez zakład pracy stanowi przychód?

 

„(…) Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że uiszczenie przez Wnioskodawcę zaległych składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne w celu wywiązania się z obowiązków płatnika składek – w części, w której powinny być sfinansowane przez pracownika – stanowi dla obecnych i byłych pracowników nieodpłatne świadczenie generujące przychód podatkowy. Osoby te uzyskały bowiem wymierną korzyść majątkową, gdyż inny podmiot, tj. Wnioskodawca, poniósł kosztem swojego majątku wydatek, który winien być sfinansowany majątkiem (dochodami) tychże osób.

 Ponadto zauważyć należy, że przychód tych osób – w świetle art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – powstał w dacie zapłaty ww. składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, tj. jak wynika z wniosku w okresie od 22 września 2015 r. do 11 sierpnia 2016 r.

 Przy czym, jeżeli w dniu powstania przychodu osoby te łączył z Wnioskodawcą stosunek pracy oraz osoby te nie zwróciły tych składek Wnioskodawcy (płatnikowi) w roku, w którym zostały zapłacone – to zapłacone składki zaliczyć należy do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skutkuje to koniecznością dokonania przez Wnioskodawcę korekty informacji PIT-11 za te lata i ujęcia w nich przychodu z tytułu opłaconej przez Wnioskodawcę składki. Jak wynika bowiem z przywołanego powyżej art. 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązkiem płatnika jest wykazanie w informacji PIT-11 faktycznie osiągniętego przez podatnika przychodu (dochodu) w danym roku podatkowym i faktycznie pobranej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Informacja PIT-11 powinna zatem zawierać prawidłowe dane o osiągniętych przez podatnika dochodach podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym i faktycznie pobranych w danym roku podatkowym zaliczkach na podatek. Zauważyć również należy, iż informacje i deklaracje podatkowe, w tym informacja PIT-11, służą do odwzorowania zaistniałego w trakcie roku podatkowego stanu faktycznego. Zatem w informacji PIT-11 składanej za dany rok podatkowy podatnik winien wykazać takie kwoty pobranej zaliczki, które odzwierciedlają jego działania jako płatnika, tzn. kwoty faktycznie pobrane w tym roku podatkowym. W związku z powyższym Szpital nie ma obowiązku pobrania od pracowników z bieżących wynagrodzeń zaliczek na podatek od tych kwot.

 W przypadku, gdy pracownicy, których łączył z Wnioskodawcą stosunek pracy, zwrócili Wnioskodawcy zaległe składki w roku, w którym zostały zapłacone – wówczas składki te nie podlegają zaliczeniu do przychodów ze stosunku pracy.

 Natomiast zapłata przez Wnioskodawcę składek za byłych pracowników, którzy nie zwrócili tych składek Wnioskodawcy w roku, w którym zostały zapłacone – skutkuje powstaniem u nich przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążył obowiązek wystawienia dla tych osób informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za rok, w którym doszło do faktycznej zapłaty przez Wnioskodawcę składek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Powstały w ten sposób przychód podlega wykazaniu i opodatkowaniu w rocznym zeznaniu podatkowym, składanym przez podatnika otrzymującego świadczenie. Natomiast w sytuacji, gdy byli pracownicy zwrócili Wnioskodawcy zaległe składki z własnych środków w roku, w którym zostały zapłacone, a Wnioskodawca uwzględnił ten zwrot – wówczas nie stanowi to dla byłych pracowników przychodu z innych źródeł. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 07-12-2017

Sygnatura: 0115-KDIT2-2.4011.325.2017.1.HD

Czy i jak wykazywać korektę składki na ubezpieczenie zdrowotne w informacji PIT-11?

 

„(…) Z wniosku wynika, że w związku z uzyskaniem przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, zgodnie z którą stypendia doktoranckie wypłacane uczestnikom studiów doktoranckich zwolnione są od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca rozpoczął wystawianie korekt informacji PIT-11 stypendystom za minione lata, tj. począwszy od 2012 r. poprzez usunięcie kwot wypłaconego stypendium z pozycji przychód/dochód z innych źródeł. Przy tej okazji dostrzeżono, że w niektórych przypadkach (w odniesieniu do osób, które nie miały innego tytułu ubezpieczenia) Wnioskodawca potrącał z wypłacanego stypendium składkę na ubezpieczenie zdrowotne w wysokości 9% kwoty stypendium. Potrącona w roku podatkowym składka wykazywana była w informacji PIT-11 w wysokości 7,75% kwoty stypendium. Potrącenie składki zdrowotnej z wypłacanego stypendium doktoranckiego było nieprawidłowe, ponieważ składkę tę powinien opłacić Wnioskodawca od podstawy wymiaru 520 zł, tj. stosownie do art. 81 ust. 8 pkt 4, art. 86 ust. 1 pkt 6, art. 86 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Wnioskodawca zamierza skorygować odpowiednie deklaracje ubezpieczeniowe i ubiegać się o zwrot z ZUS nienależnie pobranych składek oraz zwrócić je stypendystom. Powstała wątpliwość czy dokonując korekty PIT-11 za lata ubiegłe Wnioskodawca powinien pozostawić niezmienioną kwotę potrąconych składek, tj. w kwocie w jakiej faktycznie zostały potrącone, czy też skorygować kwotę wykazanej w nim składki zdrowotnej do kwoty należnej (co w tych przypadkach równa się 0).

 Mając na uwadze powyższy opis zdarzenia przyszłego i przedstawione przepisy prawa oraz wobec niezastosowania przez Wnioskodawcę do świadczeń przyznanych stypendystom zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – Wnioskodawca zobowiązany jest do skorygowania błędnie sporządzonych informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11).

 W kwocie przychodów wykazywanych w informacji PIT-11 nie uwzględnia się przychodów wolnych od podatku na podstawie przepisów ustawy oraz przychodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Ponadto, z powołanego powyższej art. 27b ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych wynika, że odliczeniu od podatku nie podlegają składki na ubezpieczenie zdrowotne, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy. W konsekwencji w informacji PIT-11 nie wykazuje się składek, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy.

Wobec powyższego w sytuacji, gdy od świadczeń wypłaconych przez Wnioskodawcę, które były zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostały pobrane zaliczki na podatek – Wnioskodawca nie powinien w informacji PIT-11 wykazywać kwoty tych przychodów, natomiast powinien wykazać kwotę faktycznie pobranych zaliczek na podatek dochodowy również tych pobranych od ww. przychodów wolnych od podatku. Jedocześnie w informacji PIT-11 nie podlegają wykazaniu składki na ubezpieczenia zdrowotne, których podstawę wymiaru stanowi dochód (przychód) zwolniony od podatku na podstawie ustawy.

 Odpowiadając zatem na zwarte we wniosku pytanie – Wnioskodawca, dokonując korekt informacji PIT-11 za lata 2012-2016 nie powinien wykazywać w pozycji przychód/dochód kwot stypendiów doktoranckich wypłaconych uczestnikom studiów doktoranckich oraz składek na ubezpieczenia zdrowotne obliczonych od tych stypendiów. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 07-12-2017

Sygnatura: 0111-KDIB2-3.4011.220.2017.1.AZE

Jak stosować zwolnienie z podatku wartości sfinansowanych przez świadczeń na rzecz pracownika z tytułu zakwaterowania?

 

„(…) Z treści wniosku wynika, że Spółka zatrudniła pracownika wskazując jako miejsce pracy siedzibę Spółki, która znajduje się w znacznej odległości od miejsca stałego zamieszkania pracownika. Spółka zapewniła pracownikowi nieodpłatne zakwaterowanie w hotelu prowadzonym przez Spółkę ustalając wartość świadczenia nieodpłatnego w wysokości 1.000 zł miesięcznie. Po przyznaniu ww. świadczenia pracownik nie korzysta z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22. ust 2. pkt 3 i 4.

 Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w sytuacji zapewnienia pracownikowi nieodpłatnego zakwaterowania, wartość tych świadczeń należy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać za przychód pracownika. Świadczenie oferowane przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatku na zakwaterowanie, jaki musiałby ponieść dla wykonania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą. Świadczenie to stanowi trwałe przysporzenie majątkowe po stronie pracownika. Dzięki finansowaniu zakwaterowania pracownika w hotelu Wnioskodawca niejako „zwalnia” pracownika z konieczności finansowania tego wydatku kosztem majątku własnego, tym samym nie doprowadzając do uszczerbku w jego majątku. W związku z powyższym należy stwierdzić, że zapewnienie przez Wnioskodawcę pracownikowi nieodpłatnego zakwaterowania stanowi dla pracownika nieodpłatne świadczenie i w świetle przepisów podatkowych jest przychodem. Skoro ww. świadczenie jest przychodem dla pracownika, będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

 Należy jednakże zauważyć, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 powyższej ustawy, wolna od podatku jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 14 ww. ustawy, do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł. Natomiast w sytuacji, gdy wartość tego świadczenia przekracza w danym miesiącu kwotę 500 zł, nadwyżka podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a na zakładzie pracy ciąży obowiązek poboru podatku od kwoty przekraczającej kwotę zwolnioną.

 W myśl art. 21 ust. 14 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

 Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że przedstawione świadczenie stanowi przychód pracownika w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwolniony z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości nieprzekraczającej 500 zł miesięcznie, zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 04-12-2017

Sygnatura: 0113-KDIPT2-3.4011.251.2017.2.JŚ

Jakie są obowiązki podatkowe płatnika w związku z zawarciem umowy o zarządzanie?

 

„(…) Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 30 czerwca 2017 r. zawarł z Prezesem Zarządu umowę o świadczenie usług zarządzania z mocą obowiązująca od 1 lipca 2017 r. Prezes Zarządu począwszy od 1 lipca 2017 r. rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej Prezesa Zarządu jest pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, oznaczone kodem PKD 70.22.Z. Prezes Zarządu nie osiąga innych przychodów z działalności gospodarczej z wyjątkiem uzyskiwanych na podstawie umowy o świadczenie usług zarządzania z Wnioskodawcą.

W związku z tym, że jak wskazuje Wnioskodawca, umowa o świadczenie usług zarządzania została zawarta z Prezesem Zarządu Spółki, biorąc pod uwagę treść powołanych wyżej przepisów prawa, należy stwierdzić, że przychód uzyskany z tytułu świadczenia przez Prezesa Zarządu usług wynikających z zawartej ze Spółką umowy o świadczenie usług zarządzania, będzie dla Niego przychodem z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konsekwencją zakwalifikowania przychodów z tytułu umowy o zarządzanie jako przychodów z działalności wykonywanej osobiście jest opodatkowanie ich za pośrednictwem płatnika, na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Przepis art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania – imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru.

Reasumując należy stwierdzić, że przychody osiągane przez Prezesa Zarządu z tytułu umowy o zarządzanie Spółką (Wnioskodawcą) zaliczyć należy do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, Wnioskodawca jest zobowiązany, jako płatnik, do pobierania od wynagrodzenia Prezesa Zarządu wypłacanego na podstawie tej umowy zaliczek na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że przychód z umowy o świadczenie usług zarzadzania realizowanej w ramach prowadzenia działalności gospodarczej, jest przychodem z tej działalności i w związku z tym Wnioskodawca, nie będąc płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, nie jest zobowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu umowy o świadczenie usług zarządzania, w myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych, należało uznać za nieprawidłowe. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 04-12-2017

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.307.2017.2.AMN

Czy nieodpłatne lub częściowo odpłatne posiłki w formie bufetu dostępnego dla pracowników są dla nich przychodem?

 

„(…) aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi), w ustalonej dla niego indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów usługi cateringowej przez całkowitą liczbę uczestników szkolenia), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca ze względu na charakter usługi nie będzie w stanie ustalić dokładnej wartości posiłków skonsumowanych przez danego pracownika. Przy czym istotne jest, aby niemożność ustalenie zindywidualizowanej wartości uzyskanych przez pracowników nieodpłatnych świadczeń wynikała z obiektywnych przesłanek.

W orzeczeniach sądów administracyjnych również podzielany jest pogląd, że zapewnienie posiłku jest przysporzeniem majątkowym, bo pracownik nie ponosi wydatku, jednakże z zastrzeżeniem, że do opodatkowania dojdzie wówczas, gdy świadczenie da się skonkretyzować, zindywidualizować (wyrok NSA z 17 maja 2017 r. sygn. II FSK 1132/15, wyrok WSA w Warszawie z 18 grudnia 2014 r. sygn. akt III SA/Wa 920/14).

W tym stanie rzeczy oraz w świetle wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy uznać, że zapewnienie przez Wnioskodawcę nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych posiłków w formie bufetu dostępnego dla pracowników nie będzie generowało po stronie pracowników przychodu do opodatkowania.

Ponadto nie będzie możliwości przypisania odpowiedniej wysokości świadczenia nieodpłatnego pracownikom, gdyż w przypadku posiłków – Wnioskodawca nie będzie w stanie ustalić dokładnej wartości posiłków skonsumowanych przez danego pracownika.

W sytuacji gdy Wnioskodawca nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika, nie sposób uznać, że pracownik ten uzyska przychód podlegający opodatkowaniu.

Zatem zapewnienie przez Wnioskodawcę nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych posiłków w formie bufetu dostępnego dla pracowników, w sytuacji gdy nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika nie stanowi dla pracownika nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy. W konsekwencji Zainteresowany jako płatnik, dla celów obliczania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych pracowników, nie będzie zobowiązany do doliczenia wartości posiłków do ich przychodów. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 01-12-2017

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.243.2017.1.AMN

Jak podatkowo rozliczać zasiłki na zagospodarowanie i osiedlenie się w miejscu relokacji na terytorium kraju?

 

„(…) w dziale trzecim ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeksu pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.) jest mowa w „wynagrodzeniu i innych świadczeniach związanych z pracą”. Ta druga kategoria nie jest także zdefiniowana, ale z usytuowania jej obok wynagrodzenia za pracę można wnosić, że „inne świadczenia związane z pracą” nie są wynagrodzeniem. Od wynagrodzenia za pracę należy zatem odróżnić inne świadczenia pieniężne otrzymywane od pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy, które nie będąc świadczeniem za pracę faktycznie wykonaną, nie są również wynagrodzeniem za pracę. Należą do nich: 

  • wypłaty gwarancyjne, np. za czas niewykonywania pracy,
  • wypłaty kompensacyjne, np. diety, zwrot kosztów podróży,
  • świadczenia odszkodowawcze, np. odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy, odszkodowanie z tytułu skróconego okresu wypowiedzenia umowy,
  • różne odprawy pieniężne.

 Wynagrodzenie za pracę jest w istocie zbiorczą nazwą dla rozmaitych wypłat dokonywanych przez pracodawcę na rzecz pracownika. Obejmuje rozmaite składniki, których wynagrodzeniowy charakter tylko niekiedy jednoznacznie przesądza ustawodawca. Jest tak w odniesieniu do wynagrodzenia zasadniczego (np. art. 773 § 3 pkt 1 czy art. 1511 § 3 kodeksu pracy), nagrody z zakładowego funduszu nagród, dodatkowego wynagrodzenia rocznego, należności przysługujących z tytułu udziału w zysku lub nadwyżce bilansowej (art. 87 § 5 kodeksu pracy). W celu określenia wynagrodzenia za pracę ustala się, w trybie przewidzianym w art. 771-773, wysokość oraz zasady przyznawania pracownikom stawek wynagrodzenia za pracę określonego rodzaju lub na określonym stanowisku, a także innych (dodatkowych) składników wynagrodzenia, jeżeli zostały one przewidziane z tytułu wykonywania określonej pracy (art. 78 § 2 ww. kodeksu). Istotą wynagrodzenia jest to, że przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią (art. 80 kodeksu pracy).

Na tle powyższych regulacji, w uzasadnieniu uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 30 grudnia 1986 r., sygn. III PZP 42/86, SN twierdził, że pojęcie wynagrodzenia za pracę nie jest w przepisach prawa pracy określone w sposób jednolity i konsekwentny i zaproponował następującą definicję „jest to świadczenie konieczne o charakterze przysparzająco-majątkowym, które pracodawca jest zobowiązany wypłacać okresowo pracownikowi w zamian za wykonaną pracę, świadczoną w ramach stosunku pracy, odpowiednio do rodzaju, ilości i jakości pracy.”

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że skoro pojęcie „wynagrodzenia” bezpośrednio wiąże się „z wykonaną pracą”, to do definicji wynagrodzenia należnego za miesiąc, należy zaliczyć wynagrodzenie wraz ze składnikami wymienionymi w tej umowie (np. dodatek stażowy, funkcyjny), premie, nagrody (niemające charakteru okolicznościowego), dodatki pieniężne i świadczenia rzeczowe za stałe czynności, z wyłączeniem innych świadczeń otrzymywanych przez pracownika – niestanowiących zapłaty za świadczoną pracę.

W takim zatem przypadku, jeżeli z umowy o pracę wynika, że pracownikowi za świadczoną pracę należne jest określone świadczenie rzeczowe, wówczas świadczenie to stanowi wynagrodzenie pracownika. Natomiast w przypadku gdy z zapisów umowy o pracę nie wynika, że pracownikowi za pracę przysługuje ww. świadczenie rzeczowe, to świadczenie to nie stanowi wynagrodzenia pracownika, tylko inne świadczenie związane z pracą.

Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że całość wynagrodzenia stanowiąca przychód ze stosunku pracy Pracownika w miesiącu jego przeniesienia powinna być uwzględniona do ustalenia limitu 200% wynagrodzenia. Stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym pojęcie „wynagrodzenia” użyte w przytoczonym przepisie art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinno obejmować wszystkie składniki wynagrodzenia należne Pracownikowi za miesiąc, w którym nastąpiło jego przeniesienie (tj. w szczególności: wynagrodzenie zasadnicze, premie, nagrody, dodatki pieniężne, świadczenia rzeczowe w tym np. wartość pakietu medycznego, wartość karty sportowej, itp.) – z uwagi na uzasadnienie Wnioskodawcy – należało uznać za nieprawidłowe. Organ stoi na stanowisku, że pojęcie „wynagrodzenie”, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy, nie wiąże się bezpośrednio z definicjami przychodów, o których mowa w tej ustawie. Zaznaczyć należy, że muszą to być świadczenia za pracę faktycznie wykonaną. Natomiast określenie „przychody” jest pojęciem szerszym i oznacza wszystkie świadczenia, w tym niespełniające kryteriów definicji „wynagrodzenia”, związane ze stosunkiem pracy. Tym samym przedmiotowe wynagrodzenie nie obejmuje wypłat i świadczeń niestanowiących zapłaty za wykonaną pracę skutkujących powstaniem u pracownika przychodu podatkowego, mającego swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 01-12-2017

Sygnatura: 0111-KDIB2-3.4011.211.2017.2.LG

Jakie są obowiązki płatnika odnośnie wystawienia informacji PIT-11 i deklaracji PIT-4R w związku z likwidacją gimnazjum?

 

„(…) Z wniosku wynika, że na podstawie przepisów ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo oświatowe zostało zlikwidowane Publiczne Gimnazjum, w miejsce którego powstała Publiczna Szkoła Podstawowa.

Na mocy ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r, – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo oświatowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 60, ze zm.) od dnia 1 września 2017 r. weszły w życie regulacje dot. reformy oświaty, w tym m.in. przekształcenia albo włączenia gimnazjum do ośmioletniej szkoły podstawowej. 

W myśl art. 236 ust. 1 ww. ustawy nauczyciele dotychczasowego gimnazjum z dniem przekształcenia albo włączenia gimnazjum do ośmioletniej szkoły podstawowej, o którym mowa w art. 129 ust. 1, stają się nauczycielami ośmioletniej szkoły podstawowej. W ust. 2 wskazano, że przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do pracowników niebędących nauczycielami, o których mowa w art. 7 ustawy – Prawo oświatowe, oraz osób, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy – Prawo oświatowe, zatrudnionych w dotychczasowym gimnazjum. Z kolei ust. 3 określa, że Dyrektor dotychczasowego gimnazjum, w terminie do dnia 15 maja roku, w którym nastąpi odpowiednio przekształcenie albo włączenie gimnazjum do ośmioletniej szkoły podstawowej, o którym mowa w art. 129 ust. 1, informuje na piśmie pracowników, o których mowa w ust. 1 i 2, o zmianie o której mowa w ust. 1. 

Mając na uwadze wyżej powołane przepisy należy stwierdzić, że w momencie przekształcenia albo włączenia gimnazjum do szkoły podstawowej, pracownicy dotychczasowego gimnazjum stają się pracownikami ośmioletniej szkoły podstawowej. Przejęcie pracowników w przedmiotowej sytuacji następuje z mocy prawa i nie jest uzależnione od działań samych pracowników. Powołany art. 236 ustawy wprost wskazuje, że pracownicy są jedynie informowani o zachodzącej zmianie, jednakże samo przejęcie jest niezależne od jakichkolwiek czynności prawnych przez nich podejmowanych. 

Stwierdzić zatem należy, że obowiązki płatnika nałożone przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym obowiązek sporządzenia stosownych informacji, deklaracji i obowiązek poboru przez płatników zaliczek na podatek dochodowy, nie ustają lecz przechodzą na nowego płatnika, który przejmując pracowników przejmuje także obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wszelkie inne obowiązki z tym związane. Powyższe okoliczności powodują, że przejmujący pracowników pracodawca winien kontynuować obowiązki płatnika nałożone m.in. przepisami art. 31, 38 i 39 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. 

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Publiczna Szkoła Podstawowa – Wnioskodawca wstępuje w miejsce dotychczasowego pracodawcy przejmując jego prawa i obowiązki. W konsekwencji, Wnioskodawca przejmie ciążące na podmiocie przejętym obowiązki płatnika dotyczące obliczania, poboru i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wynagrodzeń wypłacanych ze stosunku pracy, w tym obowiązki sporządzenia informacji określonych przepisami art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. sporządzenia imiennej informacji o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) za cały rok podatkowy oraz przejmuje również obowiązek wystawienia w myśl art. 38 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych deklaracji rocznej o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R), która powinna obejmować zaliczki pobrane przejętym pracownikom zarówno za okres zatrudnienia w przejętym zakładzie pracy (Gimnazjum), jak i zaliczki pobrane przez Wnioskodawcę jako pracodawcę przejmującego, tj. zarówno za okres zatrudnienia w Gimnazjum, jak i w Szkole Podstawowej. (…)”.

 

 

 

Data wydania interpretacji: 01-12-2017

Sygnatura: 0112-KDIL3-1.4011.293.2017.1.AMN

Jakie są skutki podatkowe umorzenia pożyczki z zfśs?

 

„(…) pożyczki udzielane pracownikowi przez zakład pracy z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Przychodem takim jest jednak umorzona pracownikowi (za jego życia) kwota pożyczki (jako nieodpłatne lub częściowo odpłatne świadczenie). W przypadku pracowników kwota powyższa stanowi przychód ze stosunku pracy opodatkowany na analogicznych zasadach jak pozostałe przychody z tego źródła (art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). 

Natomiast, jeżeli umorzenie pożyczki następuje po śmierci pożyczkobiorcy (pracownika), a w regulaminie zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub w umowie o udzielenie pożyczki zawarto zapis o obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobiercę po śmierci pożyczkobiorcy, to udzielona pożyczka umorzona zostaje spadkobiercy, a nie pracownikowi. W tej sytuacji przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskuje spadkobierca, przejmujący obowiązki dłużnika, a pożyczkodawca ma obowiązek wystawić PIT-8C na podstawie art. 42a ww. ustawy. 

Zatem w przypadku, gdy po śmierci pożyczkobiorcy dochodzi do umorzenia pożyczki spadkobiercy, który przejął obowiązki dłużnika, u tego spadkobiercy powstaje przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten odpowiada wartości umorzonej pożyczki. 

Natomiast w sytuacji, gdy żadne zapisy Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych lub umowy o udzielenie pożyczki zawartej z pożyczkobiorcą nie precyzują obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobiercę (w tym współmałżonka), a udzielona pożyczka umarzana jest w związku ze śmiercią pracownika – zobowiązanie zaciągnięte przez pracownika tytułem pożyczki wygasa z chwilą śmierci, pracodawca zatem nie jest zobowiązany do wystawienia PIT-8C spadkobiercom, gdyż umorzenie to nie wywołuje żadnych skutków podatkowych. 

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że zmarł pracownik Wnioskodawcy, który był jednocześnie pożyczkobiorcą w ramach ZFŚS – udzielono mu pożyczki na cele remontowe. Na dzień śmierci do spłaty pozostała jeszcze część pożyczki. Na mocy postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia spadku spadek po zmarłym nabyła żona. Żona zmarłego będąca jego spadkobiercą złożyła wniosek o umorzenie pożyczki. Prezes Zarządu Wnioskodawcy podjął decyzję o umorzeniu pozostałej do spłaty części pożyczki. Ani postanowienia Regulaminu ZFŚS ani zapisy umowy nie zawierają żadnych regulacji dotyczących umorzenia pożyczki w przypadku śmierci pożyczkobiorcy ani zapisów dotyczących obowiązku spłaty pożyczki przez spadkobierców lub braku takiego obowiązku po ich stronie. 

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny i przytoczone wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że skoro w sytuacji, gdy żadne zapisy Regulaminu Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych oraz umowy o udzielenie pożyczki zawartej z pożyczkobiorcą nie przewidują obowiązku uregulowania niespłaconych rat pożyczki przez spadkobiercę (w tym współmałżonka), to nie skutkuje to dla spadkobiercy pożyczkobiorcy powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. 

Reasumując – z tytułu umorzenia niniejszej pożyczki po stronie spadkobiercy nie powstał przychód, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, a na Spółce nie ciąży z tego tytułu obowiązek sporządzenia i przesłania informacji PIT-8C, o której mowa w art. 42a ww. ustawy. (…)”.

 

Artykuły z obszaru kadr i płac oraz zmian w prawie pracy napisane zrozumiałym językiem ▼

Skomentuj artykuł