Pokrywanie przez pracodawcę kosztów wynajmu mieszkania dla członka zarządu stanowi dla niego nieodpłatne świadczenie, które należy zaliczyć do przychodów podlegających opodatkowaniu. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 26 stycznia 2017 r. (sygn. 1061-IPTPB4.4511.259.2016.1.JR) nie zgodził się z poglądem płatnika uważającego, że tego typu świadczenie nie powinno generować przysporzenia majątkowego w myśl wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, w którym stwierdzono, że za przychód z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, mogą być uznane takie świadczenia, które:
- zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
W przytoczonej wyżej interpretacji podkreślono:
„(…) Przychody uzyskiwane przez osobę fizyczną, w związku z pełnieniem jej obowiązków na podstawie powołania do organu osoby prawnej – a więc nie tylko ewentualne wynagrodzenie z tego tytułu, ale również nieodpłatne świadczenia, należy uznać w świetle art. 13 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, jako przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powołania, należące do składu zarządów rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.
Z powołanego przepisu wynika, że każde przysporzenie otrzymane przez członka zarządu – związane z jego statusem jako członka tego organu osoby prawnej – związane bezpośrednio z członkostwem w tym organie osoby prawnej (tj. z pełnioną funkcją) – uznawane jest za przychód z działalności wykonywanej osobiście. Nie ma przy tym znaczenia, z jakiego szczególnego tytułu to przysporzenie nastąpiło; istotne jest, że wynika to z pełnienia funkcji członka zarządu lub innego organu osoby prawnej.
Przy ustalaniu wartości nieodpłatnych świadczeń obowiązują natomiast zasady określone w cytowanym wyżej art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W przypadku więc, gdy Spółka nieodpłatnie udostępnia mieszkanie dla celów służbowych członkowi zarządu, wartość takiego świadczenia określa się według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego mieszkania. (…)
Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 7 ww. ustawy, powoduje, że na płatniku ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że po stronie członka zarządu powstanie przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Skoro członek zarządu nie poniesie kosztów wynajmu tego mieszkania, to tym samym osoba ta otrzyma świadczenie, które powoduje u niej przysporzenie w majątku w postaci wynajmu mieszkania, za które nie będzie płacić.
W konsekwencji, wartość świadczenia w postaci wynajmu mieszkania finansowanego przez Wnioskodawcę stanowić będzie dla członka zarządu nieodpłatne świadczenie, które należy zaliczyć do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że od powyższego przychodu na Wnioskodawcy, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. (…)”.
