W ocenie fiskusa oddelegowania nie można utożsamiać z pracą mobilną, jeżeli charakter wypełnianych obowiązków służbowych w miejscu oddelegowania nie polega na stałym przemieszczaniu się. Nie należy zatem stosować wniosków płynących z orzecznictwa wydawanego w sprawach pracowników mobilnych do pracowników oddelegowanych. W konsekwencji, nie wolno uznawać, że zapewnienie dodatkowych świadczeń związanych z oddelegowaniem (np. koszty podróży, mieszkania) leży wyłącznie w interesie pracodawcy oraz służy wyłącznie realizacji obowiązku pracowniczego, tak jak ma to miejsce przykładowo w przypadku kierowców czy przedstawicieli handlowych, którzy jako miejsce wykonywania pracy mają w umowie o pracę wskazany obszar, po którym muszą się poruszać w celu prawidłowego i należytego świadczenia pracy, a który to teren obejmuje powierzchnie powiatu, województwa, danego regionu lub nawet całego kraju.
Stąd, w sytuacji, gdy pracodawca zapewnia pracownikowi dodatkowe świadczenia pozapłacowe związane z oddelegowaniem, to wartość tych świadczeń stanowi przychód podlegający opodatkowaniu.
Jak wszakże czytamy w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 28 lutego 2017 r. (sygn. akt 1462-IPPB4.4511.1349.2016.2.AK): „(…) W takim przypadku mamy bowiem do czynienia ze świadczeniem, którego otrzymanie nie jest wynikiem zaistnienia zdarzenia o charakterze nietypowym lub okazjonalnym, lecz jest związane z wykonywaniem zadań służbowych w miejscu oddelegowania, tj. w nowym miejscu pracy przyjętym i zaakceptowanym przez pracownika w drodze porozumienia stron. To z kolei prowadzi do wniosku, że w sytuacji braku tego świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść przedmiotowy wydatek. Zatem przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę leży w interesie pracownika, gdyż jest równoznaczne z uniknięciem przez niego wydatków związanych z zakwaterowaniem, jakie musiałby ponieść dla wykonania obowiązków służbowych zgodnie z postanowieniami umowy, którą zawarł z pracodawcą.
Odnosząc powyższe wnioski do (…) przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, orzecznictwa sądowo-administracyjnego oraz wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdzić należy, że wartość dodatkowych świadczeń otrzymanych przez Wnioskodawcę stanowi dla niego przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to przychód z innych nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. (…)”.
