Świadczenia takie jak noclegi i transport sfinansowane zleceniobiorcy w związku z realizowanym zleceniem przez zleceniodawcę nie są dla nich przychodem.
Wartość nieodpłatnie zapewnianych osobom zatrudnionym w ramach umowy zlecenia noclegów oraz przewozów na trasie pomiędzy miejscem zakwaterowania a miejscem wykonywania powierzonych zadań nie generuje przysporzenia majątkowego, od którego należałoby odprowadzać zaliczkę podatkową.
Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 17 maja 2017 r. (sygn. akt I SA/Wr 44/17).
Przywołany wyrok zapadł w sprawie spółki, która:
- będąc agencją pracy tymczasowej zawiera z osobami fizycznymi będącymi obcokrajowcami oraz z obywatelami polskimi umowy zlecenia na wykonywanie na terenie całej Polski pracy tymczasowej na rzecz jej klientów,
- zapewnia wykonawcom zleceń nieodpłatnie zakwaterowanie w celu umożliwienia im wykonywania umówionych prac,
- planuje finansowanie zleceniobiorcom transportu zbiorowego na potrzeby przemieszczania się od miejsca zakwaterowania do miejsca realizacji powierzonych zadań wynikających z umów zlecenia.
W ocenie spółki ww. świadczenia nie stanowią dla zatrudnionych korzyści, której wartość powinno uwzględniać się w podstawie PIT.
Niestety urząd skarbowy nie zgodził się z takim podejściem, uznając, że świadczenia w postaci opłacenia zleceniobiorcom noclegów oraz transportu:
- mają charakter osobisty (służą osobistym celom zatrudnionych), niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały ufundowane,
- przyczyniają się do powstania oszczędności po stronie wykonawców zleceń, gdyż nie muszą oni wydawać pieniędzy na dojazdy do pracy oraz na noclegi,
- nie są finansowane wyłącznie w celu należytego wykonania umowy zlecenia,
- z uwagi na powyższe powinny być opodatkowane.
Spółka nie akceptując stanowiska fiskusa, odwołała się do WSA we Wrocławiu. I dobrze zrobiła, gdyż skład orzekający przychylił się do jej opinii, odwołując się m.in. do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), stwierdzającego, że za przychód mogą być uznane świadczenia, które:
- po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
- po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
- po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
WSA zauważył, że choć ww. wyrok TK dotyczył wprost przychodu ze stosunku pracy, to tezy w nim zawarte można stosować także do pozapłacowych świadczeń finansowanych osobom innym niż pracownicy. W ocenie WSA pozwala na to oparcie części rozważań TK na artykule 11 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zawiera ogólną definicję przychodu i nie ogranicza się wyłącznie do należności pracowniczych.
Podsumowując, WSA we Wrocławiu wyraził zdanie, że opłacenie zleceniobiorcom noclegu i transportu do miejsca realizacji zlecenia leży wyłącznie w interesie zleceniodawcy. W rezultacie, świadczenia tego typu nie są przychodem dla zleceniobiorcy.
